زهره و حلقه‌هایش

زحل دومین سیاره‌ی بزرگ منظومه شمسی است که به خاطر حلقه‌های زیبا و منحصر‌به فرد، ارباب حلقه ها نامیده می‌شود.

سیاره زحل هم مانند دیگر سیاره‌های منظومه شمسی تقریباً ۴/۶ میلیارد سال پیش از یک سحابی خورشیدی تشکیل شد. این سحابی، ابری بزرگ از گاز و غبار سرد بود که احتمالاً از برخورد یک ابر یا موج سوپرنوا به وجود آمده است.

به‌طور کلی دو نظریه در مورد شکل‌گیری سیاره‌ها در منظومه شمسی وجود دارد. اولین و قابل قبول‌ترین نظریه، نظریه‌ی تجمع هسته است که در مورد سیاره‌های سنگی تا حد زیادی به واقعیت نزدیک است اما در مورد غول‌های گازی مانند زحل با مشکلاتی روبه‌رو می‌شود. دومین نظریه، نظریه‌ی ناپایداری دیسک می‌تواند در مورد غول‌های گازی درست باشد.

سیاره زحل ۷۶۰ برابر زمین حجم دارد، دومین سیاره‌ی سنگین در کل منظومه شمسی است و ۹۵ برابر زمین جرم دارد. زحل دارای کمترین چگالی در میان سیاره‌های منظومه شمسی است. چگالی این سیاره حتی از آب هم کمتر است به‌طوری‌که اگر زحل را در اقیانوسی به اندازه‌ی کافی بزرگ بیندازیم در سطح آن شناور خواهد شد.

حلقه درخشانی دور زهره وجود دارد که این حلقه که گاهی اوقات «حلقه آتش» نیز نامیده می‌‌شود، ناشی از نور خورشید است که در اطراف یک شئ مشاهده می‌‌شود. این حلقه که معمولا موقع خورشید گرفتگی حلقوی پیرامون ماه دیده می‌‌شود، زمانی که سیاره زهره یا «عطارد» (Mercury) در مقابل خورشید قرار بگیرند، نیز قابل رؤیت است.

اما به دور زهره حلقه هایی وجود دارد که

اولین آنها بیان می کند که حلقه ها محصول برخورد بین سیارک های نزدیک به سیاره هستند. هنگامی که آنها با هم برخورد می کردند، سنگ ها و غباری را آزاد می کردند که به شکل حلقه هایی در اطراف زحل جمع شده بودند. نظریه دوم استدلال می کند که ظهور حلقه ها در زمان شکل گیری خود سیاره رخ داده است.
مشاهدات دانشمندان نشان می‌دهد که حلقه‌های زحل این سیاره را گرم می‌کنند. به گفتۀ محققان، ذرات موجود در حلقه‌ها به جو می‌رسند، به هیدروژن آنجا برخورد می‌کنند و آن را گرم می‌کنند، اما هیدروژن بسیار زیادی نیز وجود دارد که علت آن را نمی‌دانیم.